Օգտապաշտությունը (լատ. utilitas – շահ, օգուտ) ուղղություն է էթիկայում (էթիկական տեսություն), համաձայն որի արարքի կամ գործողության բարոյական արժեքը բնորոշվում է նրա օգտակարությամբ:
Պատմությունը
Ուտիլիտարիզմի աղբյուրները ընկած են դեռևս հին հույն փիլիսոփա Էպիկուրի աշխատություններում: Ավելի ամբողջական տեսքով ուսմունքը մշակվել է Ջերեմի Բենտամի կողմից: Համաձայն Բենտամի դասական բնորոշման` բարոյական է այն, ինչն առավելագույն երջանկություն է բերում առավելագույն թվով մարդկանց: Օգտապաշտության տեսության մեջ հիմնական հակասությունները վերաբերում են օգուտի և երջանկության հասկացությունների բնորոշմանը: Բենտամը և բազմաթիվ այլ փիլիսոփաներ օգուտ էին համարում տառապանքի նկատմամբ հաճույքի առավելագույն գերազանցությունը:
ՎԱՐԴԱՆ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆԻ ՀԱՆՐԱԳԻՏԱՐԱՆ-ԲԼՈԳԸ 