Արդեն տաս տարուց ավելի է, ինչ խոշոր միջազգային կազմակերպությունների և պետությունների (օրինակ`Արժույթի Միջազգային Հիմնադրամ, Առևտրի Համաշխարհային Կազմակերպություն, Եվրոպական Միություն) ղեկավարների հանդիպումները անց են կացվում հակագլոբալիստների ցույցերի ներքո: Դեռևս հիշողության մեջ թարմ են 2001թ.-ի Ջենովայի իրադարձությունները, որոնք առանց չափազանցնելու դարձան հակագլոբալիստների բողոքի գործողությունների գագաթնակետը: Այդ օրերին Ջենովայում էին հավաքվել 150.000-200.000 երիտասարդ ցուցարարներ Եվրոպայից և ԱՄՆ-ից: Եվրոպական կառավարությունների մակարդակով սկսեցին արձագանքներ լսվել հետագայում նմանատիպ հավաքների աննպատակահարմարության մասին: Արժե՞ արդյոք մի ամբողջ քաղաք վերածել պաշարված քաղաքի այն բանի համար, որ մի քանի մարդ իրար հետ հաճելի զրուցեն, ժպտան լուսանկարչական ապարատների առաջ և հետո էլ ստորագրեն նախօրոք նախապատրաստված փաստաթղթերը: Читать далее
Փիլիսոփայություն
Հակագլոբալիստական շարժումն աշխարհում
Ժոզե Մոուրինյոյի կյանքի օրենքները
- Նույնիսկ Հիսուսը բոլորին դուր չէր գալիս, էլ ի՞նչ խոսք կարող է լինել իմ մասին:
- Կան մարդիկ, որոնք ուրախանում են հաղթանակից հետո: Ես դրա համար ժամանակ չունեմ:
- Ես միշտ պատրաստ եմ մարտի: Չնայած ինձ հաշիվ են տալիս, որ չեմ պատկանում ֆուտբոլային կլաներից որևէ մեկին, որոնք բաժանում են խաղաթղթերը և որոշում խաղի կանոները: Բացի այդ, ես մեծ ֆուտբոլիստ չեմ եղել, դրա համար էլ չեմ կարող հույսս դնել իմունիտետի վրա, որն ունեն այն մարզիչները, որոնք նախկինում խաղացողների փառահեղ կարիերա են ունեցել:
- Տեղափոխվիր իմ թիմ և երբեք երկրորդը չես լինի:
- Ես «Ռեալ» փողի համար չտեղափոխվեցի: Ինձ առանց այն էլ մի փոքր ամոթալի է, թե ինչքան եմ ես վաստակում տնտեսական ճգնաժամի ժամանակ: Ինձ համար կարևոր է հաճույք ստանալ իմ գործունեությունից և բացի այդ հարգանք վայելել հենց այն երկրում, որտեղ ոչ քիչ տհաճ րոպեներ եմ ապրել:
- Ես իտալերեն եմ սովորել մի քանի ամիսների ընթացքում օրեկան 5 ժամ, որպեսզի շփվեմ լրագրողների և երկրպագուների հետ: Սակայն ինձ այնուամենայնից մեղադրում էին այն բանում, որ ես նրանց բավարար հարգանքով չեմ վերաբերվում: Իսկ հենց այդ նույն Ռանիերին Անգլիայում 5 տարի աշխատելուց հետո դժվարությամբ էր կարողանում բարևել:
- Ես ցականում եմ փոխել ֆուտբոլի փիլիսոփայությունը: Ուրիշ այդպիսի մարզիչներ չկա:
- «Չելսի»-ն առաջին անգլիական թիմն էր, որ սկսեց կիրառել 4-3-3 մարտավարությունը: Իսկ արդեն հետո այդպես սկսեցին խաղալ և’ «Մանչեսթեր Յունայթեդ»-ը, և’ «Արսենալ»-ը: Այսինքն, իմ շնորհիվ Անգլիայում փոխվեցին և’ մարտավարությունը, և’ մարզումային մեթոդները:
- Ինչն էր ինձ միանշանակ դուր գալիս Իտալիայում` չկամեցողների աղմուկը: Ես իմ կարծիքն էի հայտնում որպես ազատ մարդ ազատ երկրում և այդժամ սկսվում էր այդ աղմուկը: Դա ինձ դուր էր գալիս. առաջնությունը դեռ չէր սկսվել, իսկ ես արդեն գերշահադրդված էի:
- Ես ցանկանում եմ դառնալ առաջին մարզիչը, որը հաղթել է Չեմպիոնների Լիագում երեք տարբեր թիմերի հետ:
- Եթե ինձ հասարակ կյանք հարկավոր լիներ, ես կմնայի «Պորտո»-ում` գեղեցիկ կապույտ բազկաթոռ, մշտական մասնակցություն Չեմպիոնների Լիգայում, Աստված և նրանից անմիջապես հետո` ես: Читать далее
Քրիստոնեական սոցիալիզմ
Քրիստոնեական սոցիալիզմը հասարակական մտքի ուղղություն է, որը նպատակ է հետապնդում քրիստոնեական կրոնին հաղորդել սոցիալիստական երանգավորում (միավորել տնտեսության սոցիալիստական մոդելը և ավանդական քրիստոնեական էթիկան): Առաջացել է XIX դարի առաջին կեսին: Հիմնադիրների թվում են Ֆ. Լամեննեն (Ֆրանսիա), Ֆ. Դ. Մորիսը, Չարլզ Քինգսլին (Մեծ Բրիտանիա): XIX դարի երկրորդ կեսին Օտտո ֆոն Բիսմարկը սոցիալական բարեփոխումների իր ծրագիրը բնորոշում էր որպես «կիրառական քրիստոնեություն» և «պետական սոցիալիզմ»: Քրիստոնեական սոցիալիզմի մի շարք դրույթներ ներառված են արդի կաթոլիկության սոցիալական ուսմունքի մեջ: Մի շարք երկրներում գոյություն ունեն քրիստոնեա-սոցիալիստական կուսակցություններ (Շվեյցարիա, Իտալիա, Չիլի, Էկվադոր) և խմբեր սոցիալիստական կուսակցություններում (Մեծ Բրիտանիայի լեյբորիստական կուսակցությունում):
Ու ամենքը, որ հավատացին, միասին էին, և ինչ որ ունեին ընդհանուր էր: Եվ իրենց ունեցվածքն ու ապրանքը վաճառում էին ու շահույթը բաշխում բոլորին, ում ինչ պետք էր: (Գործք Առաքելոց 2:44-45)
Կապիտալիզմը սատանայի և շահագործման ուղին է: Եթե դուք իսկապես ուզում եք իրերին նայել Հիսուս Քրիստոսի աչքերով, որն, ըստ իս, առաջին սոցիալիստն էր, ապա միայն սոցիալիզմը կարող է իսկապես ստեղծել արժանի հասարակություն: (Ուգո Չավես)
Նոր թվականությունում առաջին կոմունիստը Հիսուս Քրիստոսն էր, որը բարձրացնում էր տառապյալներին, թշվառներին, հիվանդներին և դրա համար տառապեց (…) փաստացիորեն բոլոր կրոններում կա մի կանխադրույթ՝ սիրիր դիմացինիդ ինչպես քեզ: Ահա հենց սրանում է կոմունիզմի գաղափարի էությունը: (Գենադի Զյուգանով)
Ենթամշակույթ
Ենթամշակույթը (լատ. sub — տակ, cultura — մշակույթ) սոցիոլոգիայում և մշակութաբանության մեջ հասարակության մշակույթի մի մասն է, որը տարբերվում է ճնշող մեծամասնությունից, ինչպես նաև այդ մշակույթը կրողների սոցիալական խմբերը: Ենթամշակույթը կարող է գերիշխող մշակույթից տարբերվել արժեքների սեփական համակարգով, լեզվով, վարվելակերպով, հագուստով և այլ առանձնահատկություններով: Տարբերում են ազգային, ժողովրդագրական, մասնագիտական, աշխարհագրական և այլ հիմքերի վրա ձևավորված ենթամշակույթներ: Որպես կանոն ենթամշակույթը ուղեկցում է մարդուն ողջ կյանքի ընթացքում: Մասնավորապես, ենթամշակույթները կազմավորվում են էթնիկական հանրույթների կողմից, որոնք տարբերվում են հիմնական լեզվից առանձնացող խոսվածքներով: Նշանավոր այլ օրինակներից են երիտասարդական ենթամշակույթները:
Տերմինի պատմությունը
1950 թ.-ին ամերիկացի սոցիոլոգ Դևիդ Ռայզմենը իր հետազոտություններում ենթամշակույթը բնորոշեց որպես մարդկանց խումբ, որոնք կանխամտածված ընտրում են փոքրամասնության կողմից նախընտրելի ոճ և արժեքներ: Երևույթի ավելի խորը վերլուծությունը կատարեց Դիկ Հեբդիջը իր՝ «Ենթամշակույթ. ոճի հասկացությունը» գրքում: Ըստ Հեբդիջի՝ ենթամշակույթները գրավում են նմանատիպ ճաշակներով մարդկանց, որոնց չեն բավարարում համընդհանուր չափորոշիչներն ու արժեքները:
Քաղաքական լիդերի անձի ձևավորումը
Քաղաքական լիդերի անձի ձևավորման վրա ազդող սոցիալ-հոգեբանական գործոնները.
Քաղաքական լիդերության ֆենոմենի վերլուծությունը հնարավոր է դառնում միայն օբյեկտի բնորոշումից հետո: «Լիդեր» բառը ծագում է անգլիական «to lead»` տանել բայից, leader` տանող: Եվրոպական այլ լեզուներում «a leader» հասկացության համանմանը գոյություն չունի: Այսպես, ըստ Ժ. Բլոնդելի` ֆրանսիական «chef»-ը իրենից ավելի ավտոկրատ, ավելի հիերարխիկ, որոշակի թիմային կառուցվածք է ներկայացնում, որն իր մեջ ներառում է հենց «leader» հասկացությունը: Վերջերս ի հայտ եկած «decideur» հասկացությունը (որոշում ընդունող) արդեն իր իսկ իմաստով կապված է միայն որոշումների ընդունման ոլորտի հետ: Շ. Դը Գոլի սիրած «guide» բառը (ֆրանսերենից կարելի է բառացիորեն թարգմանել որպես ղեկավար) ոչ բոլորի կողմից է ընդունված և ավելի հաճախ օգտագործվում է որպես էքսկուրսավար բառը բնորոշելու համար:
Գերմանական «fuhrer»-ը (ֆյուրեր, վոժդ) պատմական հայտնի պատճառներով ունի բացասական զգայական երանգ և նույնպես անգլիական տարբերակի համարժեքը չէ:
Ս. Ի. Օժեգովի «Ռուսերեն լեզվի բառարան»-ում լիդերը բնորոշվում է այսպես.
- Քաղաքական կուսակցության, հասարա-քաղաքական կազմակերպության գլխավոր, ղեկավար,
- Սպորտային մրցելույթի ժամանակ առաջինը գնացողը:
«Լիդեր» հասկացությունը հոգեբանական բառարանը բացատարում է այսպես. խմբի անդամ, որի համար ինքն իրեն իրավունք է վերապահում որոշում ընդունել նրա համար կարևոր իրավիճակներում, այսինքն առավել ավտորիտար անձ, որն իրապես կենտրոնական դեր է կատարում խմբում համատեղ գործունեության և հարաբերությունների կարգավորման գործընթացում:
1940 թ.-ին ամերիկացի հոգեբան Կ. Բիրդը կազմեց 79 հատկանիշներից բաղկացած ցուցակ, որոնք տարբեր ուսումնաիրողների կողմից հիշատակվել էին որպես «լիդերական»: Դրանց թվում էին նախաձեռնողականությունը, շփվելու կարողությունը, հումորի զգացումը, էնտուզիազմը, վստահությունը, ընկերասիրությունը, սուր խելքը, կոմպետենտությունը և այլն:
Լ. Ստոլդիլը առանձնացնում էր լիդերի 5 հատկանիշ.
- Խելք և ինտելեկտուալ ունակություններ,
- Գերիշխանություն ուրիշների վրա,
- Ինքնավստահություն,
- Ակտիվություն և էներգիայի առկայություն,
- Գործի իմացություն:
Իսկ ահա Ֆ. Կարդելը իր առաջ խնդիր չէր դնում վեր հանել լիդերության հատկանիշները, այլ առանձնացրել էր 18 «զատիչներ», որոնք «զատում են» մարդուն լիդերությունից: Դրանք են`
- Ցածր ինքնագնահատականը և հարգանքի բացակայությունը սեփական անձի նկատմամբ,
- Չափազանց մեծ հակվածությունը խաբելուն, պատճառաբանություններին, արդարացումներին,
- Գիտակցության մեջ ներքին պատկերները, որոնք մարդուն տեղում են պահում,
- Ներելու և թողնելու ցանկության բացակայությունը,
- Սեփական երևակայության ոչ բավարար օգտագործումը,
- Սեփական ստեղծագործ պոտենցիալի նկատամաբ քամահրական վերաբերմունքը,
- Միշտ իրավացի լինելու կարիքը,
- Թույլ կոմունիկատիվ ունակությունները` լսելու և խոսելու անկարողությունը,
- Սեփական վախերին ընդդիմանալու ունակությունը,
- Հստակ նպատակների բացակայությունը,
- Պարտադիրության անբավարարությունը,
- Վախը ռիսկից,
- Սեփական կյանքի նկատմամբ պատասխանատվություն ստանձնելու անկարողությունը,
- Հույսի կորուստը,
- Տղամարդկության անբավարարությունը,
- Երևակայելու և երազելու անկարողությունը,
- Սեփական անձի նկատմամբ սիրո բացակայությունը,
- Սնափառությունը:
Ամենավնասակար գրքերը
ԱՄՆ-ում հրատարակվել է մի ցուցակ, որտեղ տեղ են գտել մարդկության պատմության ամենավնասակար գրքերը: Ցուցակը կազմվել է նշանավոր գիտնականների և քաղաքական գործիչների հարցումների հիման վրա:
10-րդ տեղ: Վնասակարների վերջին հորիզոնականում է հայտնվել անգլիացի Ջոն Մեյնարդ Քեյնսի «Զբաղվածության, տոկոսի և փողի ընդհանուր տեսություն» գիրքը (ներբեռնել ռուսերեն տարբերակը): Գիտնականների դժգոհությունը պայմանավորված է նրանով, որ այն քարոզում է պետության ակտիվ դերը երկրի տնտեսության մեջ:
9-րդ տեղ: Ֆրիդրիխ Նիցշեի «Բարու և չարի մյուս կողմում» (ներբեռնել ռուսերեն տարբերակը): Գիրքը հետաքրքիր է, սակայն այն քարոզում է գերմարդու տեսությունը:
8-րդ տեղ: Ֆրանսիացի Օգյուստ Կոնտի «Պոզիտիվ փիլիսոփայության կուրս»-ը: Կոնտը համարվում է պոզիտիվիզմի հիմնադիրը: Գրքի որոշ դրույթներ իսկապես կասկածի տեղիք են տալիս, սակայն ընդհանուր զարգացման համար այն կարելի է ընթերցել:
Համալսարան չավարտած աշխարհի մեծահարուստները
Բազմաթիվ միլիոնատերեր չեն սովորել ԲՈՒՀ-երում, սակայն դա չի խանգարել նրանց վաստակել միլիոնավոր և միլիարդավոր դոլարներ:
Աշխարհում ամենաբարձր վարձատրվող սպորտսմեններից մեկը` Թայգեր Վուդսը, հրաժարվել էր Սթենֆորդի համալսարանի կրթությունից, որովհետև ցանկանում էր պրոֆեսիոնալ մարզիկ դառնալ: Այժմ նա տարեկան 100 միլիոն դոլար է վաստակում:
Սթեֆանի Ջոան Անջելինա Ջերմոնտան` առավել հայտնի որպես Լեդի Գագա, Մանհեթենի եկեղեցական դպրոցի աշակերտուհի էր, սակայն թողեց այն մեկ տարի հետո, որովհետև ցանկանում էր երգչուհի դառնալ:
Օգտապաշտություն (ուտիլիտարիզմ)
Օգտապաշտությունը (լատ. utilitas – շահ, օգուտ) ուղղություն է էթիկայում (էթիկական տեսություն), համաձայն որի արարքի կամ գործողության բարոյական արժեքը բնորոշվում է նրա օգտակարությամբ:
Պատմությունը
Ուտիլիտարիզմի աղբյուրները ընկած են դեռևս հին հույն փիլիսոփա Էպիկուրի աշխատություններում: Ավելի ամբողջական տեսքով ուսմունքը մշակվել է Ջերեմի Բենտամի կողմից: Համաձայն Բենտամի դասական բնորոշման` բարոյական է այն, ինչն առավելագույն երջանկություն է բերում առավելագույն թվով մարդկանց: Օգտապաշտության տեսության մեջ հիմնական հակասությունները վերաբերում են օգուտի և երջանկության հասկացությունների բնորոշմանը: Բենտամը և բազմաթիվ այլ փիլիսոփաներ օգուտ էին համարում տառապանքի նկատմամբ հաճույքի առավելագույն գերազանցությունը:
Վահհաբիզմ
Վահհաբիզմը իսլամում կրոնա-քաղաքական ուղղություն է, որը կազմավորվել է 18-րդ դարում: Այն անվանվել է Մուհամմադ իբն Աբդ-ալ Վահհաբ աթ-Թամիմիի անունով: Որպես կանոն, նրա կողմնակիցները իրենց անվանում են սալաֆիտներ:
Իսլամը սկիզբ է առել յոթերորդ դարի առաջին կեսում հիջազյան հասարակության մեջ: Այն արտահայտում էր հասարակ սոցիալական շերտավորումը, այնտեղ ձևավորված դասային հարաբերությունները: Արաբների կրոնական համակարգը, որը սկզբում արտահայտված էր միայն Ղուրանում, չէր կարող բավարարել իրենց կողմից գրաված երկրների ավելի զարգացած հասարակության պահանջները: Առաջ եկավ անհրաժեշտություն իսլամին տալ այնպիսի բնույթ, որը ավելի կհամապատասխաներ այդ ֆեոդալական հասարակությանը, նրա իշխող վերնախավի շահերին: Այդ նպատակով է, որ ստեղծվեցին մարգարեի կյանքի և գործունեության մասին բազմաթիվ ավանդություններ (հադիսներ), որոնք հաստատեցին գործողությունների և հայացքների հայեցակարգ` հիմնված իբր թե մարգարեի գործողությունների և հայացքների վրա` նախատեսված կյանքի բոլոր իրավիճակների համար: Վարքագծի այդ կանոնները ստացան «սուննա» անվանումը:
Ավանդությունների դասակարգումը ավարտվեց մոտավորապես տասներորդ դարում` իսլամի ի հայտ գալուց երեք դար անց:
Ավանդությունների թիվը մեծ էր: Նույնիսկ ուղղափառ իսլամի կողմից ընդունված տարբերակում այն բազմաթիվ անհասկանալի և իրարամերժ փաստեր էր պարունակում: Եվ նույնիսկ հասկանալի տեղերը տարբեր դարաշրջաններում տարբեր կերպ էին մեկնաբանվում: Արդյունքում յուրաքանչյուր կրոնական ուղղություն փնտրում և գտնում էր իր գաղափարախոսությունը արդարացնող ավանդություններ: Այդ նույն նպատակին էր ծառայում նաև Ղուրանը: Ուստի այս առումով շատ դիպուկ է նկատում հունգարացի իսլամագետ Ի. Գոլդցիերը. «Կրոնի պատմությունը… դա միևնույն ժամանակ գրվածի մեկնության պատմությունն է»:
Սուննան արտահայտում էր քարացած ավանդույթը: Սակայն կյանքի պայմանների փոփոխության հետ պետք է փոխվեին նաև ավանդույթները: Իսլամի հարմարումը փոփոխվող իրականությանը տեղի էր ունենում նոր ավանդույթների կրոնական լուսավորության ճանապարհով և դրանց սուննային համապատասխանելու ապացուցմամբ: Այդ գործողությունը տեղի է ունենում աստվածաբանների համաձայնեցված որոշման ճանապարհով (այսպես կոչված իջմա) կամ էլ համանմանության օրինակով (կղիյաս):
«Նորությունները», «նորամուծությունները», որոնք նախադեպ չէին գտնում հադիսներում, կոչվում էին բիդա: «Նորամուծությունը»` մինչև այն չի լուսավորվել իջմայի ճանապարհով, սուննայի լիակատար հակապատկերն է: Այն նշանակում է կարծիք կամ գործողության տեսակ, որոնք նախկինում հայտնի չէին կամ չէին կիրառվել:
Այսպիսով, բիդան իսլամի պատասխանն էր հասարակական կյանքի փոփոխությանը, իսլամի հակազդումը շրջապատող իրականությանը, հարմարվողականությունը տեղի և ժամանակի պահանջներին:
Կարելի է նաև ասել, որ իսլամի պատմությունը դավանաբանության շրջանում դա մեծամասամբ ավանդույթների (սուննա) և «նորամուծությունների» (բիդա) պայքարն է: Մասնավորապես ընդդեմ բիդայի ուղղափառ իսլամի ներսում կազմավորվել էր չորս դպրոց կամ ուղղություն (մազհաբ): Դրանցից ամենալիբերալը հանիֆայականությունն էր, ամենածայրահեղը` հանբալիզմը, որը կանգնած էր բիդայից լիովին հրաժարվելու դիրքերում: Հանբալիականները գտնում էին, որ կրոնական պրակտիկայի տեսանկյունից միայն այն է «օրինական», ինչը նախատեսված է Ղուրանով և սուննայով: Իհարկե, հանբալիզմը ընդգրկում է հարցերի մեծ շրջանակ իսլամի ներսում, նրա տարաձայնությունները մյուս ուղղությունների հետ շոշոփում են տարբեր հարցեր, սակայն բիդայի մերժման հարցում է նրա ամենացայտուն տարբերակումը:
Այնուամենայնիվ, մնալ անհամաձայնության այնպիսի պայմաններում, լիովին մերժել իսլամի հարմարվելուն կյանքի պահանջներին, չափազանց դժվար է: Վահհաբիզմը (ինչպես կտեսնենք հանբալիզմի ամենածայրահեղ դրսևորումը) ստիպված կլինի ընդունել այնպիսի բաներ, որոնց մասին միջնադարյան աստվածաբանները նույնիսկ չէին էլ կարող մտածել (ռադիո, հեծանիվ, հեռախոս, հեռուստացույց): Սակայն բիդայի նկատմամբ բացասական վերաբերմունքը հանբալիզմը դարձրեց ուղղափառ իսլամի ամենաանճկուն ուղղությունը, որն էլ հանգեցրեց նրա տարածման սահմանափակությանը: Մարտնչող հանբալիականների փոքր խումբը անկարող մնաց պայքարել ընդդեմ ուղղափառ իսլամի այն պատճառով, որ նա նրա դեմ պայքարում էր գերուղղափառության դիրքերից:
«Նորամուծություններից» մեկը, որը մտել էր իսլամ, դա սրբերի պաշտամունքն էր: Սրբերի պաշտամունքը իսլամում հիմնականում նախաիսլամական ծագում ունի: Սրբերի շարքում էին իսլամական քարոզիչները, մարգարեի հետևորդները, նշանավոր աստվածաբաններ: Իր մեջ ներառելով այդ պաշտամունքները` իսլամը դարձավ մասսայական կրոն, որը մոտ էր տարբեր շրջանների լայն սոցիալական խավերին:
Սրբերի պաշտամունքի տարածումը կապված էր իսլամական միստիկների` սուֆիականների գործունեության հետ: Նրանք սրբերին վերագրում էին հրաշքներ կատարելու ուանկություն` ներգրավելով բազում հավատացյալների: Սուֆիականները վստահեցնում էին, որ աստվածային ճշմարտության կարելի է հասնել միայն ինտուիցիայի միջոցով, տրվում էին ասկետիզմի, որպեսզի հասնեին «Աստծու հետ միախառնվելուն»: Նրանք լիովին անտարբեր էին ստեղծված համակարգի, հասարակարգի և մուսուլմանական ավանդույթների նկատմամբ:
11-րդ դարում ալ-Ղազալին, որին համարում են ուղղափառ իսլամի Թովմա Ակվինացին, ուղղափառ իսլամ մտցրեց սուֆիզմի որոշ տարրեր` մասնավորապես միստիկական սերը դեպի Աստված: Միաժամանակ նա իսլամի մեջ ներառեց 10-րդ դարի աստվածաբան ալ-Աշարիի ռացիոնալիստական գաղափարները: Ընդհանուր առմամբ այսպես ձևավորվեց սուննիական ուղղությունը` իր մեջ ներառելով ոչ միայն կրոնը և արարողակարգային-պաշտամունքային կողմը, այլ նաև փիլիսոփայությունը, իրավունքը, քաղաքական ուսմունքները:
Հանբալիական մազհաբը: Հանբալիական մազհաբը գոյություն ունեցող չորս մազհաբներից մեկն է: Իմամ Ահմադ իբն Հանբալը նախապատվությունը տալիս էր հադիսային նյութին: Հադիսները համարում էր Ղուրանի թաֆսիրները (մեկնությունները): Հադիսների ընտրության ժամանակ որոշիչ նշանակություն էր հատկացնում իսնադին: Եթե երկու հադիս հակասում էին իրար, ապա համեմատում էր դրանք ավելի վստահելի (սահիհ) հադիսների հետ:
Ամբողջատիրություն (տոտալիտարիզմ)
ԱՄԲՈՂՋԱՏԻՐՈՒԹՅԱՆ ԷՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ՀԱՍՏԱՏՄԱՆ ՆԱԽԱԴՐՅԱԼՆԵՐԸ.
Ամբողջատիրության հաստատման նախադրյալները
Մեզ հայտնի ամբողջատիրական ռեժիմները ունեին խորը պատմական գաղափարական արմատներ և բազում իրական հետևորդներ: Իսկ գաղափարները, ինչպես հստակ երևում է, ոչ թե դատարկ, հորինված երևակայություն էին, այլ ինչպես հետագայում երևաց, դրանք իրենց ուժով գրավեցին ժողովրդի հսկայական զանգվածներ:
Ավելի մանրամասն դիտարկենք, թե ինչպիսին էին աղբյուրները, պատճառները և պայմանները: Վերցնենք գերմանական նացիոնալ-սոցիալիզմը:
1929 թ.ին նյու-յորքյան սակարանում տեղի ունեցավ արժեթղթերի շուկայի անկում, որը համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամի պատճառ դարձավ: Գերմանիայում գնաճը, թանկացումները և տնտեսության ընդհանուր ճգնաժամը խորանում էր այն հագամանքով, որ Գերմանիան, որպես համաշխարհային պատերամում պարտված կողմ, ստիպված էր ռազմատուգանք վճարել: 1929-1933 թթ.-ին Գերմանիայում արդյունաբերական արտադրանքի ծավալն ընկավ 40%-ով: 1929-1932 թթ.-ին աշխատավորների աշխատավարձերի ընդհանուր ֆոնդը կրճատվեց երկու անգամ: Գործազուրկների թիվը հասավ 8 մլն.-ի` առանձին ամիներին հասնելով մինչև 10,5 մլն.-ի: Չքավոր դարձան միլիոնավոր գյուղացիներ: Այդ ժամանակաշրջանում յուրաքանչյուր չորրորդը Գերմանիայում սոված էր ապրում: Գերմանական հասարակության մեջ այդ ճգնաժամային ժամանակաշրջանում Վեյմարյան հանրապետության ազատական կառավարության հետ հակամարտության մեջ մտան հասարակության ամենատարբեր շերտերը` վետերանների միություններից մինչև գյուղացիական միավորումները, մտավորականներից և գիտնականներից մինչև արդյունաբերության առաջատարները: 1930 թ.-ին փոփոխվեց կառավարությունը: Նոր կաբինետի գլուխ կանգնեց երիտասարդ Բրյունինգը, որն իրեն օժտեց արտակարգ իրավասություններով: Նոր կառավարության գործողությունները, որից բոլորը փրկություն էին սպասում, ավելի խորացրին ճգնաժամը: Հանքահորերի և գործարանների փակումը բերեց զանգվածային ազատումների և գործադուլների: 1932 թ.ին Լոզանի կոնֆերանսում փաստացիորեն դադարեցվեց ռամատուգանքի վճարումը, բայց արդեն ուշ էր. Բրյունինգի կառավարությունն արդեն ընկել էր: Читать далее