Վանգայի գուշակությունները 2010 թ.-ից մինչև 5079 թ.

2010 թ. — Երրորդ համաշխարհային պատերազմի սկիզբը: Պատերազմը կկսվի 2010 թ.-ի նոյեմբերին և կավարտվի 2014 թ.-ի հոկտեմբերին: Կսկսվի ինչպես սովորական, իսկ հետո կկիրառվի սկզբում ատոմային, իսկ հետո քիմիական զենք:

2011 թ. – Հյուսիսային կիսագնդում ռադիոակտիվ տեղումների պատճառով կենդանի չեն մնա ո’չ բուսական, ո’չ էլ կենդանական աշխարհները: Այնուհետ մուսուլմանները քիմիական պատերազմ կսկսեն կենդանի մնացած եվրոպացների դեմ:

2014 թ. – Մարդկանց մեծամասնությունը կտառապի թարախախտով, մաշկի քաղցկեղով և մաշկային այլ հիվանդություններով (քիմիական պատերազմի հետևանքը):

2016 թ. – Եվրոպան գրեթե անմարդաբնակ է:

2018 թ. – Համաշխարհային նոր գերտերություն է դառնում Չինաստանը: Զարգացող երկրները շահագործվողներից վեր են ածվում շահագործող երկրների:

2023 թ. – Մի փոքր կփոխվի Երկրագնդի ուղեծիրը:

2025 թ. –Եվրոպան դեռևս քիչ է բնակեցված:

2028 թ. – Էներգիայի նոր աղբյուրի ստեղծում: Քաղցը հետզհետե հաղթահարվում է: Սկսվում է օդաչուավոր տիեզերանավի արշավը դեպի Վեներա:

2033 թ. – Բևեռային սառույցները հալչում են: Բարձրանում է Համաշխարհային օվկիանոսի մակարդակը:

2043 թ. – Համաշխարհային տնտեսությունը զարգանում է: Եվրոպան ղեկավարում են մուսուլմանները:

2046 թ. – Աճեցվում են ցանկացած տեսակի օրգաններ: Օրգանների փոփոխությունը դառնում է բուժման լավագույն մեթոդներից մեկը:

2066 թ. – Մուսուլմանական Հռոմի վրա հարձակման ժամանակ ԱՄՆ-ը օգտագործում է զենքի նոր տեսակ՝ կլիմայականը: Կտրուկ ցրտում է:

2076 թ. – Առանց դասակարգերի հասարակություն (կոմունիզմ):

2084 թ. – Բնության վերականգնում:

2088 թ. – Նոր հիվանդություն՝ ծերացում մի քանի վայրկյանում:

2097 թ. – Արագ ծերացումը հաղթահարված է:

Սեքսուալ հեղափոխություն

Սեքսուալ հեղափոխությունը (լատ. sexus – սեռ և հեղափոխություն) հասարակության սեռական կյանքում արմատական փոփոխությունների գործընթաց և արդյունք է, որը բնորոշվում է սեքսուալ արժեքների, կողմնորոշումների, նորմերի, արգելքների և սեռական հարաբերությունների էական փոխակերպումներով:

Տերմինը մտցվել է Վ. Ռայխի կողմից XX դարի առաջին կեսում, սակայն հեղափոխության հիմնական գործընթացները տեղի ունեցան 1960-ական թթ.-ին, որն առաջին հերթին պայմանավորված էր Երկրորդ Համաշխարհայինից հետո ծնված սերնդի հասունացմամբ և հակաբեղմնավորիչների զարգացմամբ:

Սեքսուալությունը և հասարակությունը մինչև սեքսուալ հեղափոխությունը

Քրիստոնեական մշակույթով հասարակություններում վերաբերմունքը սեքսի նկատմամբ ընդհուպ մինչ XX դարը հենվում էր առաջին հերթին քրիստոնեական ավանդական բարոյականության վրա:
Այդ ժամանակվա հասարակության առանձնահատկություններից կարելի է նշել հետևյալները`

• Սեքսը տաբուացված թեմա էր հասարակությունում:
• Հակաբեղմնավորման և աբորտների դժվարությունը և դրանց նկատմամբ բացասական վերաբերմունքը:
• Համասեռամոլության, նիմֆոմանիայի, արտամուսնական սեռական հարաբերությունների անընդունելիությունը:

Սակայն գիտության զարգացումը, եկեղեցու ազդեցության նվազումը, ագրարայինից արդյունաբերականի հասարակության անցումը բերեցին մարդկանց մտածելակերպի փոփոխությանը: «Ավետարանական ճշմարտություններ»-ը կասկածի տակ դրվեցին, կանայք իրենց հավասար զգագին տղամարդկանց հետ: XIX դարի վերջում և XX դարի սկզբում հատկապես Մեծ Բրիտանիայում և ԱՄՆ-ում մեծ տարածում գտավ սուֆրաժիստուհիների (ֆր. suffrage – ընտրական իրավունք) շարժումը, որոնց նպատակը դարձավ տղամարդկանց համահավասար ընտրական իրավունքի տրամադրումը: Շարժման տրամաբանական շարունակությունը դարձավ ֆեմինիզմը:

Զ. Ֆրեյդը դարձավ առաջին գիտնականններից մեկը, որը զբաղվեց սեքսուալության խնդրով, չնայած որ Է. Ֆրոմը ժխտում էր Ֆրեյդի դերը սեքսուալ հեղափոխությունում: Այդ հարցի շուրջ աշխատում էր նաև Վ. Ռայխը, ինչի արդյունքում XX դարի 30-ական թթ.-ին նա գրեց «Սեքսուալ հեղափոխություն» (ներբեռնել գիրքը ռուսերեն լեզվով) գիրքը: Ռայխը ոչ միայն գիտնական էր, այլ նաև հասարակական գործիչ: Նրա ծրագիրն ընդգրկում էր հետևյալ կարևոր խնդիրները`

• Ծնելիության վերահսկման ոլորտում ինտենսիվ կրթությունը: Հակաբեղմնավորիչների տրամադրումը բոլոր ցանկացողներին:
• Աբորտների թույլատրումը:
• Ամուսնալուծությունների թույլատրումը:
• Սեռական կրթությունը որպես վեներական հիվանդությունների և սեռական խնդիրների կանխարգելում:
• Բժիշկներին և ուսուցիչներին սեռական հիգիենային ուսուցանելը:
• Սեռական հողի վրա հանցագործություն կատարողների նկատմամբ պատժի կիրառումից հրաժարումը. նման հանցագործների հոգեվերլուծության միջոցով բուժումը:

1960 — ականներ   

Իրապես հեղափոխական դարձավ Երկրորդ Համաշխարհային Պատերազմից անմիջապես հետո ծնված սերունդը: Եթե ծնողները դեռ հիմնականում հակված էին ավանդական հայացքներին, ապա երեխաները խարխլված տնտեսության պայմաններում չէին զգում նախկին բարոյականության կարիքը: Կարևոր գործոն հանդիսացավ վստահելի և հասանելի հակաբեղմնավորիչների ի հայտ գալը, ինչը թույլ տվեց օգտագործել սեքսը հաճույք ստանալու նպատակի համար` չմտածելով երեխաների մասին:

Այս ամենը միասին բերեց նոր գիտակցության ձևավորմանը: Այսուհետև սեքսը դադարեց արգելված թեմա լինելուց: 1960-ական թթ.-ի կեսերից շատ երիտասարդներ, իսկ այնուհետ նաև ոչ երիտասարդներ հրաժարվում են սեքսի մասին հին պատկերացումներից: Դա բերում է անկանոն սեռական հարաբերությունների որոշակի աճին, իսկ հավատարմությունն էլ երիտասարդության աչքերում սկսում է թվալ որպես հնացած արժեք: Դրան մասնավորապես նպաստեց Գ. Մարկուզեի «Էրոսը և քաղաքակրթությունը: Ֆրեյդի ուսմունքի փիլիսոփայական հետազոտությունը» (ներբեռնել գիրքը ռուսերեն լեզվով) գիրքը: Ջինսեր, ռոք-ին-ռոլ, թմրադեղեր, հիպիներ` ահա 1960-ական թթ.-ի սեքսուալ հեղափոխության ուղեկիցները:

Հիտլերի կրոնը

«Gott mit uns»` «Աստված մեզ հետ է»

Ադոլֆ Հիտլերը ծնվել էր այնպիսի երկու շրջանների սամանին, որոնց բնակչությունը ավանդաբար կաթոլիկության հետևորդներ էին: Նա նույնիսկ կնքված և օծված է եղել, սակայն հետագայում կաթոլիկական կրոնը նրա կյանքում մեծ տեղ չէր զբաղեցնում: Դրա հետ մեկտեղ նա աթեիստ չէր դարձել, սակայն շարունակում էր իրեն անվանել քրիստոնյա և շատ ելույթներում հանդես էր գալիս ի պաշտպանություն կրոնի` մասնավորապես քրիստոնեության:

Մենք ոչ ոքի չենք հանդուրժի մեր շարքերում, ով հարձակվում է քրիտոնեության գաղափարների վրա… փաստացիորեն, մեր շարժումը քրիստոնեական է: Ադոլֆ Հիտլեր. Ելույթ Պասսաուում, 1928 թ.-ի հոկտեմբերի 27.

«Mein Kampf»-ի 10-րդ գլխի առաջին մասը այլ բաների հետ հանդերձ նվիրված է կրոնի կարևորության հարցին` որպես բարոյականության պահպանության և գերմանական ազգի միասնականության գործոնի:

Հիտլերը որպես պատվավոր հյուր ընդունել էր Երուսաղեմի մուֆթի Մուհամեդ Ամին ալ-Հուսեյնիին: Հանդիպման ընթացքում ալ-Հուսեյնին Հիտլերին անվանել էր «իսլամի պաշտպան»: Եվա Բրաունի քրոջ` Իլզայի վկայությամբ, Հիտլերին շատ բան էր գրավում իսլամում` բացասական վերաբերմունքը հուդյականության նկատմամբ, պատերազմին մշտական պատրաստակամության պահանջները և հրաժարումը դոգմաներից:

Իշխանության գալուց անմիջապես հետո` Հիտլերն արգելեց կրոնի ազատություն քարոզող կազմակերպությունների գործունեությունը և կազմակերպեց «շարժում ընդդեմ անաստվածների»:

Հինգ լավ կայսրեր

 

Հինգ լավ կայսրերը ըստ հերթականության

Հինգ լավ կայսրերը Անտոնինների դինաստիայից հաջորդաբար կառավարած հռոմեացի կայսրեր են: Դրանք էին Ներվան (96—98), Տրոյանոսը (98—117), Ադրիանոսը (117—138), Անտոնին Պիոսը (138—161) և Մարկոս Ավրելիոսը (161—180): Նրանց կառավարման շրջանում (96-180), որը տարբերվում էր կայունությամբ և բռնաճնշումների բացակայությամբ, Հռոմեական կայսրությունը հասավ իր առավելագույն ծաղկմանը: Այդ տերմինը մտցվել է Է. Գիբոնի կողմից:

Ներքին քաղաքականության մեջ հաշտություն կայացավ կայսրերի և սենատի միջև: Տրոյանոսի օրոք մի շարք հաղթական պատերազմների շնորհիվ Հռոմին միացվեցին Դաքիան, Արաբիան, Հայաստանը և Միջագետքը, սակայն արդեն Ադրիանոսի օրոք Հռոմը ստիպված էր հրաժարվել վերջին երկու երկրամասերից և հարձակումից անցնել պաշտպանության սահմանների մոտ:

Իշխանության ժառանգումը ապահովվում էր անարյուն ճանապարհով: Յուրաքանչյուր կայսր դեռ կյանքի օրոք որդեգրում էր իրեն փոխարինողի, որն իր կողմից ընտրվում էր սենատի և բանակի հավանությամբ` հեղինակավոր զորահրամանատարների կամ վարչարարների շարքից: Մարկոս Ավրելիոսը խախտեց այդ սկզբունքը` իր հարազատ որդի Կոմմոդին հռչակելով համատիրակալ, որն ի զորու չգտնվեց ղեկավարել երկիրը: Իր բռնապետական գործողություններով նա համընդհանուր ատելություն վաստակեց և սպանվեց 192 թ.-ին: Դրանից հետո Հռոմը ներքաշվեց երկարատև պատերազմների մեջ գահի բազմաթիվ հավակնորդների միջև:

Հռոմեացի պատմիչները, որոնք հստակորեն բաժանում էին կայսրերին «լավ»-երի և «վատ»-երի, Անտոնիններին դասում էին լավերի շարքում և նրանց կենսագրությունները կազմում էին բացառապես գովերգող տոների մեջ: Ըստ Տակիտոսի` Ներվային հաջողվեց միավորել անմիավորելին` պրինցիպատը և ազատությունը: Տրոյանոսը դարձավ հաջողության չափանիշ, իսկ մնացած կայսրերն էլ ցանկանում էին նմանվել նրան: Անտոնինը կրում էր նաև Պիոս մականունը, որը նշանակում էր Բարեպաշտ: Իսկ Մարկոս Ավրելիոսը իրականացրեց տիրակալի իդեալը` դառնալով փիլիսոփա գահի վրա: Ժամանակակից ուսումնասիրողները, համաձայնելով շատ փաստերի հետ, այնուամենայնիվ զգուշությամբ են հակված փառաբանելու տվյալ դարաշրջանը, քանզի պահպանված ողջ տեղեկությունը ներկայացնում է միայն հռոմեական հասարակության բարձրագույն խավի տեսակետը:

Փողը հոտ չունի

Վեսպասիանոսի պատկերը դրամի վրա

«Փողը հոտ չունի» (լատ. Pecunia non olet — «Փողը հոտ չունի») արտահայտությունը լատինական թևավոր խոսք է: Այն պատկանում է հռոմեացի կայսր Վեսպասիանոսին:

Գանձարանի համար լրացուցիչ շահույթ ապահովելու համար կայսրը հարկ դրեց հանրային զուգարանների վրա: Երբ կայսեր որդին հորը հանդիանեց նման արարքի համար, Վեսպասիանոսը նրա քթին մոտեցրեց այդ հարկից ստացված փողերը և հարցրեց, թե արդյոք դրանք հոտ ունեն: Որդու պատասխանը բացասական էր:

Հռոմեացիները չէին կարող իրենց զրկել մարմարե զուգարաններից օգտվելու հաճույքից, քանզի այնտեղ ևս, ինչպես և նշանավոր բաղնիքներ, գնում էին ոչ միայն անհրաժեշտությունից ելնելով, այլ նաև հանդիպումների և զրույցների համար: Կայսեր որոշումը արդյունքում ճիշտ դուրս եկավ, քանզի այն մեծ գումարներ սկսեց ապահովել գանձարանի համար:

Կարթագենը պետք է կործանվի

Կատոն Ավագ

«Կարթագենը պետք է կործանվի» արտահայտությունը լատինական թևավոր խոսք է, որն իրենից ներկայացնում է համառ կոչ` պայքարելու թշնամու կամ արգելքների դեմ: Այս թևավոր խոսքը նշանակում է մշտական վերադարձ միևնույն հարցին` անկախ ընդհանուր քննարկման թեմայից:

Հատկանշական է այն փաստը, որ ոչ մի հնագույն աղբյուր չի հիշատակում արտահայտությունը այն ձևով, որը տարածում է գտել նոր ժամանակներում (Carthago est delenda կամ Ceterum censeo Carthaginem esse delendam): Պլուտարքոսի «Կատոն Ավագի կյանքը» աշխատության մեջ հիշատակվում է, որ հռոմեացի զորավար և պետական գործիչ Կատոն Ավագը սենատում ավարտում էր իր խոսքը (անկախ  թեմայից) հետևյալ արտահայտությամբ. «Բացի այդ, ես մտածում եմ, որ Կարթագենը պետք է կործանվի» (Ceterum censeo Carthaginem esse delendam): Արտահայտության բազմաթիվ ձևեր հանդիպում են նաև մի շարք այլ հնագույն աղբյուրներում:

Չնայած առաջին և երկրորդ պունիական պատերազմների հաջողությանը, որոնցում Հռոմը պայքարում էր քաղաք-պետություն Կարթագենի դեմ Միջերկրական ծովում գերիշխանության համար, հռոմեացիները մի շարք ցավալի պարտություններ կրեցին Կարթագենից և վախենում էին նրա վերածննդից, որը բերեց վերջնական հաղթանակ տանելու և բոլոր կորուստները վերականգնելու ցանկությանը: Բացի այդ, Կարթագենը արագ վերականգնվում էր և նախկինի պես լուրջ մրցակցություն էր ցույց տալիս հռոմեական առևտրին: Դա էլ հենց բերեց համառ կրկնվող Carthago delenda est կոչի առաջ գալուն:

Արդյունքում, երրորդ պունիական պատերազմի ժամանակ կեսմիլիոնանոց Կարթագեն քաղաքը ամբողջովին կործանվեց, իսկ ողջ մնացած բնակիչները ստրկության վաճառվեցին: Այն տեղը, որտեղ տեղակայված էր քաղաքը, աղով պատեցին: Այժմ Կարթագեն քաղաքի տարածքը գտնվում է Թունիսում: